'Soms plan ik verdwaaltijd in'
Nursel is blind vanaf haar geboorte. Ze reist regelmatig met de trein en de bus. Soms naar bekende bestemmingen, zoals haar werk of naar haar partner. Maar ook naar plekken waar ze nog nooit is geweest. Reizen als je niet kunt zien, hoe gaat dat eigenlijk? En waarom heb je soms ‘verdwaaltijd’ nodig?
Altijd alert
“Reizen gaat over het algemeen heel goed. Maar omdat ik niet kan zien, ben ik tijdens het reizen altijd alert op alles wat er in mijn omgeving gebeurt. Voortdurend interpreteer ik geluiden. Ik haal vooral informatie uit wat mensen zeggen en hoe ze bewegen. Mensen die bij een bushalte wachten gaan bijvoorbeeld meer bewegen als er een bus aankomt. Ik hoor dan jassen, tassen en geschuifel. Of als ik mensen Brabants hoor praten en ik weet niet zeker of ik in de juiste trein bent gestapt, dan gok ik dat de trein waarin ik zit, richting Eindhoven gaat. Dat is eigenlijk een extra controlemiddel. Maar ook een drukke weg kan mij veel zeggen over mijn positie. Als ik per ongeluk een straat inloop die ik niet moet hebben, dan kan ik afgaan op het geluid van het verkeer en zo weer terugkomen op mijn oorspronkelijke plek.”
Verdwaaltijd
“Ga ik ergens naartoe waar ik nog nooit ben geweest, dan bereid ik die reis altijd zorgvuldig voor. Ik zorg dan dat ik precies weet hoe laat de trein gaat, vanaf welk perron en welke bus ik vervolgens moet nemen. Met een goede voorbereiding, behulpzame mensen onderweg én geleidelijnen houd ik dan genoeg energie over voor de rest van de dag. Alleen als ik ergens perse op tijd moet zijn, vind ik reizen wat spannend. Maar dan zorg ik ervoor dat ik extra verdwaaltijd inplan. Voor als ik bijvoorbeeld een trein mis of als ik mensen om hulp moet vragen. Dat geeft mij rust en dan komt het altijd goed.”
Obstakels kosten extra energie
“Geleidelijnen dragen bij aan comfortabel reizen. Ze maken het me gemakkelijker. Als ik met de trein reis en ik sta bij de geleidelijn op het perron, weet ik dat de trein daar stopt. Dat is fijn. Ik merk vervolgens aan de geluiden van de mensen waar ik naartoe moet lopen om de trein in te kunnen. Daar ben ik inmiddels heel handig in. En ja, als ik geleidelijnen volg, kom ik altijd obstakels tegen. Heel vaak fietsen. Ik moet dan om de fietsen heen lopen en daarna de geleidelijn terugvinden. Dat kost extra energie en dat is gewoon vervelend.”
Respect voor elkaar
“Ik loop op een geleidelijn ook weleens met mijn taststok tegen mensen aan. Sommigen bieden hun excuses aan, maar soms merk ik ook dat ze geen idee hebben waarom ik op die ribbeltegels loop. Pas als ik verder wandel, en met mijn stok de lijnen volg, valt bij hen het kwartje. Nog niet iedereen weet dat geleidelijnen heel belangrijk zijn voor mensen zoals ik, die ze gebruiken om zich te oriënteren. Maar ik vind dat als je blind bent, je zelf ook goed moet opletten en je als stokgebruiker netjes moet gedragen. Met respect voor elkaar.”
'Houd de lijn vrij!'-stoeptegel helpt!
Sinds dit jaar kunnen gemeenten ‘Houd de lijn vrij!’-stoeptegels bestellen. Deze zijn bedoeld om naast de geleidelijnen te leggen, zodat weggebruikers continu herinnerd worden aan het vrijhouden van de lijnen. Gemeenten doen hier mensen zoals Nursel een groot plezier mee!
